توسط : زهرا نظری، همکار معلمان متوفی شهرکردی در گفتگو با خط‌کش گفت: آموزش و پرورش استان چهار محال و بختیاری برای معلمان غیربومی امکانات رفاهی، خوابگاهی و ایاب و ذهاب تامین نکرده است و هر روز همکاران جوانِ از دست رفته من مسیری ۱۰۰ کیلومتری از خانه تا مدرسه را در رفت و آمد بودند.
به گزارش تحریریه خط‌روز- خط‌کش؛ سه معلم جوان در حالی که پاییز به روزهای آخر خود رسیده بود در استان چهارمحال و بختیاری در محور اردل به سمت جنوب شهرکرد در جونقان، جان خود را از دست دادند.
اخبار مرگ در مسیر مدرسه در شمار پرتکرارترین خبرها در جامعه فرهنگیان است. تکراری که برای عموم مردم عادی شده و برای مسئولان در حدِ یک سانحه‌ی رانندگی و ارسال یک عریضه‌ی تسلیت باقی مانده است!
به استناد آخرین آمار در سال ۱۳۹۵ تنها تا پایان زمستان، ۳۶ معلم جان خود را در مسیرهای صعب‌عبور، مرزی، روستایی و…. مدرسه از دست دادند.
فوت این سه معلم جوان به نام‌های مرتضی بیگی، سید امیرحسین منافیان و علی امنیان، بار دیگر قصه معلمان بی‌هیاهو را به جامعه یادآوری کرد.
خبرنگار خط‌کش با زهرا نظری، معلم و همکار این معلمان در مدرسه به گفتگو پرداخته است.
بی‌عدالتی روی خط سازماندهی معلمان
زهرا نظری، معلم شهرکردی، با بیان اینکه سازماندهی نیروی انسانی در آموزش و پرورش از مسائل مهمی است که نادیده گرفته می‌شود، افزود: عدم بومی گزینی و محیا نکردن وسایل ایاب و ذهاب برای رفت و آمد معلمان به مدرسه‌‌‌‌هایی که کیلومترها با محل زندگی آنان فاصله دارد از سوی آموزش و پرورش از جمله مصادیق بی‌عدالتی است که معلمان و به ویژه نومعلمان با آن دست به گریبان هستند.
معلم شهرکردی ادامه داد: سازماندهی نیروی انسانی در استان چهار محل و بختیاری به این صورت است که هر معلم باید نزدیک ۱۰ سال در مناطق محروم خدمت کند. مرحوم مرتضی بیگی متولد ۱۳۸۰ بود و امسال سال اولی بود که به عنوان معلم سر کلاس درس حاضر شد. همچنین آقایان منافیان و امنیان نیز متولد سال ۱۳۷۴ بودند و در ششمین سال تدریس، جان خود را از دست دادند. این سه جوان هر روز برای رسیدن به مدرسه مسیری نزدیک به ۱۰۰ کیلومتر را طی می‌کردند.
عدم تامین امکانات رفاهی و ایاب و ذهاب معلمان
زهرا نظری با بیان اینکه استان چهار محال و بختیاری، جاده‌های صعب‌العبوری دارد، افزود: جاده شهرکرد به اردل که سه همکار جوان و زحمت‌کش در آن دچار سانحه شدند با داشتن گردنه‌های زیاد، خطرناک‌ترین جاده استان است.
آموزش و پرورش منطقه برای معلمان غیربومی در مناطق هیچ‌گونه خوابگاهی در نظر نگرفته است و معلمان مجبور هستند در مسیرهای چندصد کیلومتری در رفت و آمد باشند. برخی از معلمان خانه اجاره می‌کنند و برخی دیگر مانند این سه عزیز این امکان را ندارند و در نهایت به دلیل عدم تامین وسایل ایاب و ذهاب توسط آموزش و پرورش در خودروی شخصی جان خود را از دست می‌دهند.
همکارانم عاشقانه معلمی کردند
زهرا نظری با بیان اینکه همکارانِ از دست رفته من عاشق معلمی بودند و عاشقانه معلمی کردند، گفت: اگر علاقه بی‌اندازه‌ی آنان به معلمی نبود، این مسیر دشوار و مسیر ۱۰۰ کیلومتری را هر روز برای رسیدن به مدرسه طی نمی‌کردند. همچنین تلاش‌هایی برای انتقالی خود به محل زندگی‌شان انجام داده بودند که بی‌نتیجه ماند.
آموزش و پرورش در کنارِ خانواده معلمان باشد
زهرا نظری، معلم شهرکردی با یادآوری این نکته که مدیریت اداره آموزش و پرورش شهرکرد تا کنون به ارسال یک پیام تسلیت اکتفا کرده است، افزود: ما انتظار داریم که تسهیلات و همراهی لازم با خانواده‌های این معلمان صورت گیرد که با توجه به آخرین گفتگوها با خانواده‌های همکاران من این اتفاق رخ نداده است.
پیش‌تر نیز شاهد اخبار مرگ معلمان زحمت‌کش کشورمان در مسیر مدرسه بوده‌ایم که جز همین پیام‌های تسلیت و ابراز ناراحتی، اقدامی برای خانواده بازماندگان انجام نشده است.
تدبیری برای سازماندهی معلمان بیندیشید!
این معلم شهرکردی در پایان گفتگو با خط‌کش گفت: برنامه‌ریزی، مدیریت و سازماندهی نیروی انسانی از مسائل اساسی آموزش و پرورش است که نیازمند توجه ویژه است. باید بومی‌گزینی در دستور کار قرار گیرد و هر معلم در محل زندگی خود به خدمت بپردازد یا اگر این کار ممکن نبود حداقل امکانات رفاهی برای معلمان تدارک دیده شود.
روحشون شاد??